فکر می کنم بازخوش بيني ذاتي ام به بعضيها کار دستم داده است. خوش بيني بد عاقبتي که بي شک از مادرم به ارث برده ام و البته يک تفاوت بزرگ با مال او دارد و آن اين که مادرم به طرز شگرفي به آشنايان نسبي خوش بين است؛ يعني خويشاوندان عزيز هر کار که بکنند به خاطر رابطه خوني مبرا هستند. من، به عکس، خوش بيني مضحکي نسبت به غريبه ها دارم که شايد واکنش ناخودآگاه من نسبت به رفتار مادرم بوده و يا نوعي گول زدن خودم که نخواسته ام درجه پستي دنياي بيرون را باورکنم.
اين خوش بيني من، زماني شدت مي گيرد که با افرادي برخورد مي کنم که صاحب فکر و خلاقيت مي دانمشان. معمولا اين طور نتيجه گيري مي کنم که آدمي که اهل مطالعه و تفکر است، واکنشها و طرز رفتارش نمي تواند و نبايد مانند ديگراني باشد که مغزهاي دست نخورده شبيه سازي شده ازنسل قبل را درون جمجمه حمل مي کنند.
حال و روز من را در نظر بياوريد وقتي با کساني برخورد مي کنم که خلاف اين عقيده را ثابت مي کنند. تا چندين روز خاطرم پريشان مي شود و به خودم ناسزا مي گويم که باز تصوير سازي کرده ام و آن آدم بالغي که در خيال خودم پرورانده بودم و عکس العملهاي تعجب انگيز گاه و بيگاه اش را به حساب ندانم کاري احساسي اش مي گذاشتم، وجود خارجي ندارد!

وقتي فلان شخص مدعاي فرهنگ و روشنفکري، به خودش حق توهين به من را مي دهد فقط به اين دليل که معادلات نادرست شخصي اش به هم ريخته و خانه ماسه اي ذهنش خراب شده، به اين نتيجه مي رسم که بله، گناهکاراصلي منم. من آدمها را خوب نمي شناسم.